Onze laatste dag in Sydney. Het weer laat het vandaag helemaal afweten. We zien, als we opstaan, een volledig grijze hemel, geen blauwe stukjes lucht in de verte die opklaringen aankondigen en regen. En als we na het inpakken en uitchecken buitenkomen is het nog net zo.
We ontbijten in een soort koffieshop/lunchbar. Koffieshops zie je hier overal. Blijkbaar zijn ze de laatste jaren als paddestoelen uit de grond geschoten. Meestal erg gezellig ingericht, met veel hout.
We nemen de ferry naar de Taronga Zoo. De Zoo is zeker de moeite, maar de aanhoudende regen verpest het een beetje. De uitzichten op de skyline, de Harbour Bridge en het Opera House zijn ook niet wat ze zouden kunnen zijn. Er hangt een grijzige mist. Daarnaast zijn ze hier en daar aan het verbouwen in de Zoo, zodat sommige dieren niet te zien zijn. Maar we zien koala’s, kangoeroes (gek hoe die springen, precies springveren in hun achterste poten), wallaby’s, zeehonden die kunstjes doen, giraffen, olifanten,… Allemaal midden in het groen.
Als we terugkeren, is het nog iets te vroeg om ons te gaan verfrissen in het hotel. Tijd voor souvenirs voor de kinderen! Het was heerlijk om hier met ons tweetjes te kunnen genieten, maar we missen ons viertal toch wel. We hebben veel chatberichtjes heen en weer gestuurd en af en toe videogesprekjes gehouden, maar dat is toch niet hetzelfde.
In het hotel mogen we gebruik maken van de ruimte voor ‘early arrivals’ om ons te verfrissen en om te kleden. Super! Dan is het voor Geert tijd om te vertrekken. Zijn vlucht vertrekt 2,5 uur voor de mijne. Hij neemt mijn koffer mee, zodat ik nog even de sfeer bij de Mardi Gras Parade kan opsnuiven zonder met een koffer te hoeven zeulen. De Mardi Gras Parade is dé LGBT-optocht van Australië. Ze wordt elk jaar op de eerste zaterdag van maart gehouden, dus net vanavond. Ik wandel naar Hyde Park waar de parade vertrekt. Onderweg begint het weer te regenen en ik vraag me af of ik niet beter ook al naar de luchthaven zou gaan, maar dan zie ik de eerste deelnemers in het park en ik kom stilaan in de sfeer. Het volk stroomt van alle kanten toe, deelnemers en toeschouwers. Bijna iedereen uitgedost volgens het thema, ook toeschouwers, al is het maar met kousen in regenboogkleuren of een regenboogvlag of -paraplu. Nog nooit zoveel pluimen, glitter en make-up samen gezien. Waanzinnig. Travestieten poseren stralend voor toeristen zoals ik die foto’s willen maken. Overal hoor je “Happy Mardi Gras” roepen. Overal lachende mensen, gejoel, gegil; er hangt een opgewonden, verwachtingsvolle, blije sfeer.
Als de parade begint met motards en hun passagiers die al claxonnerend voorbij rijden (de ene al met meer of minder kleren dan de andere), moet ik de trein naar de luchthaven nemen. Enerzijds jammer, anderzijds staan de toeschouwers langs het parcours rijen dik en zou ik toch niet veel kunnen zien.
En dan zit het verblijf in Sydney erop. Inchecken, controles, nog snel naar de jarige zoon bellen die intussen wakker is, boarden, en daar gaan we, richting Doha.
Sydney 