Hier komt een verslag van onze korte reis naar Sydney, Australië. We vertrekken op zaterdag 25 februari 2017 in de ochtend, komen 26 februari laat in de avond aan, en keren zaterdag 4 maart ’s avonds terug, om zondagmiddag 5 maart in Zaventem te landen. Geert moet er enkele dagen werken, ik heb een weekje vakantie. De kinderen blijven thuis onder de hoede van Cederic.
25 februari: Brussel – Doha – op weg naar Sydney
Om 5.30 uur loopt de wekker af. Ik wil mijn haar nog wassen en deftig drogen voor de 20 vlieguren die me te wachten staan. Eerst 6 uur naar Doha, dan een lange nachtvlucht naar Sydney. Deze keer in Economy, want Geert had niet meer genoeg airmiles. Geert brengt me weg naar de luchthaven. Geen file op deze zaterdagochtend, maar wel veel toeristen op de luchthaven: de vakantie begint. Ik check mijn bagage in en ruil mijn plaats, die ik gisteren zorgvuldig had uitgekozen, met een gezin dat via de automatische plaatstoewijzing 4 zetels achter elkaar had gekregen. De supervriendelijke dames van Aviapartner stelden dat voor.
Het boarden begint goed op tijd. Het vliegtuig zit vol, maar het is een heel rustige vlucht, ik denk in een Dreamliner (ik ken niet veel van vliegtuigen). Lekker eten en een beetje binge-watching van Suits, met tussendoor wat slapen. Dat vat het zo wat samen.
In de luchthaven van Doha lijken alleen vliegtuigen van Qatar Airlines te staan. Ik veronderstel dat Qatar een brug probeert te vormen tussen Europa en Azië en Oceanië? De luchthaven ziet er blinkend nieuw uit en oogt modern. Ik zie regelmatig vrouwen in een lang zwart gewaad dat alleen hun ogen bloot laat. En mannen op teenslippers, in een wit gewaad, met een baard en zo’n typische rood-wit geblokte of witte sjaal rond hun hoofd. Ik verfris me wat, typ een beetje aan dit verslag en besluit wat rond te wandelen om de benen te strekken voor het lange tweede deel van mijn reis. Misschien kan ik wat foto’s maken, als ik durf ten minste.
Ik loop zowat de hele luchthaven door. Zo groot is ze niet. Ik zie een koppel dat ik zou willen fotograferen voor een opdracht voor de fotografiecursus die ik volg (thema kleur), maar ik durf hen niet te vragen of ze dat wel willen. En achter hen aan lopen als een papparazzo vind ik ook maar niets. Ik zie ook een vrouw met een boerka met een zwarte donkere zonnebril op. Vreemd zicht. Zoals een motorrijder met een zwart leren pak en een helm met donker glas, maar dan in een vrouwelijke variant. Het wordt stilaan druk op de luchthaven. Blijkbaar wachten heel wat mensen op hun vlucht. Ik installeer me in een lounge met ligzetels. Heerlijk. Nog even de benen omhoog voor we vertrekken.
Het boarden gaat vlot. Ik heb geluk: de zetel naast me blijft leeg. Dan zal ik me straks toch een beetje kunnen neerleggen om te slapen. We krijgen nog een lekkere maaltijd, ik kijk nog wat afleveringen van Suits (het aanbod is wat groter dan op de vorige vlucht) en ga dan slapen.
26 februari: ergens in de lucht – Sydney
Ik slaag er in om toch behoorlijk wat uren te slapen. Af en toe word ik wakker als mijn spieren laten weten dat het tijd is om van houding te veranderen. Het is vrij rustig op het vliegtuig. Af en toe eens een huilende baby en een vrouw schuin achter me die onophoudelijk hoest, zelfs zonder haar hand voor haar mond te houden, tot ze eindelijk beslist om te gaan slapen. Het personeel is heel vriendelijk en erg rustig. Dat geeft toch meteen een heel andere sfeer. Geen karretjes die om onduidelijke redenen heen en weer worden geduwd, geen heen-en-weer-geloop. Alles gebeurt heel efficiënt, lijkt het. We krijgen vroeg in de ochtend een snack en voor we landen nog een brunch. Alle beschikbare afleveringen van Suits zijn intussen bekeken en ik heb afleveringen van Billions ontdekt die ik nog niet had gezien.
Ik passeer heel vlot door Immigrations en mijn koffer is er ook snel. Dan op zoek naar een bus of trein om in het hotel te geraken. Wie ooit van plan is om naar Sydney te komen: volg de pijlen naar de treinen, ga naar het loket om een gratis Opal card te krijgen en laat die opladen voor een niet te hoog bedrag (wat je oplaadt, krijg je niet terug en je kan altijd bijladen). Om door het hekje naar het treinplatform te geraken, moet je je Opal card op een plek ‘tappen’, en bij aankomst op je bestemming ‘tap’ je opnieuw met je kaart op een vlak dat staat aangeduid. De kostprijs van de rit wordt van je kaart afgeschreven. Heel handig systeem, denk ik. De kaart is geldig voor bussen, treinen en ferry’s. Ze zal goed van pas komen tijdens mijn verblijf hier.
In het hotel zeggen ze eerst dat ik niet kan inchecken als mijn naam nergens op de reservering staat. En die staat er natuurlijk niet op, want het hotel is geregeld via het hotel van Geert. Toch niet zo handig dat wij onze meisjesnaam behouden als we trouwen 🙂. Gelukkig heeft Geert een papier opgemaakt met de vraag om me toch te laten inchecken, ondertekend, met een kopie van zijn paspoort. Ik mag al op de kamer. We krijgen zelfs een upgrade naar een kamer met zicht op de beroemde Harbour Bridge! Mooi! Het is wel al donker, maar toch! Ik chat wat met de kinderen en met Geert die blijkbaar WiFi op het vliegtuig heeft. En dan onder de douche!
27 februari: Sydney: Circular Quay & the Rocks en City Centre
Na een goede nachtrust (heerlijk bed met zalige kussens) staan we toch maar op tijd op om de stad te verkennen. Geert moet vandaag nog niet werken. We ontbijten in het hotel. Er zijn verbouwingswerken aan de gang en daarom is de ontbijtruimte elders ondergebracht. De ruimte ziet er een beetje vreemd uit voor een ontbijtbuffet, maar er is zalig veel keuze. Heerlijk. Ik maak er meteen een brunch van.
Dan trekken we de stad in. De lucht is grijs en er is weinig zon te zien. Toch is het warm genoeg voor zomerkleding. Het hotel ligt op wandelafstand van de Harbour Bridge en het Opera House. We besluiten een wandeling uit de Lonely Planet (een handig mini-gidsje over Sydney) te maken. Volgens de gids zouden we dat op 3,5 uur moeten kunnen doen, maar we komen zoveel fotowaardige plekken tegen dat het natuurlijk langer duurt.
Eigenlijk moet ik dat anders zeggen: ik doe er gewoon nog heel lang over om foto’s op de manuele stand te maken. Gelukkig heeft Geert veel geduld. We vertrekken vanaf Circular Quay, waar een enorm cruiseschip ligt aangemeerd. We wandelen tot aan de Harbour Bridge, maar steken de brug nu niet over. We lopen er onderdoor, verder langs de baai en dan een beetje omhoog en weer dalen naar de oude wijk The Rocks en zo terug naar de kaai.
Intussen is de zon toch doorgebroken en wordt het steeds warmer. We houden even halt in het hotel, o.a. om ons in te smeren met zonnecrème (de zomerse zon boven het weerkaatsende water – 2 alliteraties! – voelt verraderlijk aan,
en wandelen dan verder langs de kaai richting Opera House. Nu de zon schijnt, ziet dat er veel mooier uit dan vanochtend onder de grijze lucht.
Er zijn ook veel meer toeristen te zien intussen. We lopen het prachtige gebouw binnen om kaartjes te kopen voor een operavoorstelling donderdagavond. We krijgen een gigantische korting volgens de man achter het loket; hij weet ook niet waarom. Een soort actie blijkbaar.
Naast het Opera House ligt de Royal Botanic Garden, waar volgens de reisgids de Rose Garden, de Succulent Garden (vetplanten en cactussen) en de Rainforest Walk niet te missen zijn. Het kost ons wat zoekwerk om ze te vinden. Het is een mooi park, maar het valt niet te vergelijken met alle prachtige tuinen die we in Japan hebben gezien. Op dat vlak zijn we verwend natuurlijk.
We hebben het eindpunt van de wandeling bereikt. Het is nog vroeg in de namiddag. Om 17.45 uur worden we verwacht voor een diner met Geerts collega’s. Tot die tijd kunnen we gerust nog een tweede wandeling uit de Lonely Planet maken. We kiezen voor het gebied City Centre. In de State Library of NSW bekijken we een fototentoonstelling: Under the sun: Reimagining Max Dupain’s Sunbaker. Er hangen echt mooie foto’s tussen, o.a. van Nasim Nasr. Ook de Sunbaker van Max Dupain zelf vind ik een erg mooie foto.
St Mary’s Cathedral spreekt ons ook aan. Van de Queen Victoria Building zijn we wat minder onder de indruk, zeker als ik het uitzicht vergelijk met de beschrijving die ik vooraf gelezen heb. Daar krijg ik wel de kans om foto’s te maken voor een van onze opdrachten in de fotoles: een eenmalig evenement. In dit geval is dat een fotoshoot met een speciaal opgemaakt model. Ik hoop dat de foto’s een beetje gelukt zijn.
We wandelen terug naar het hotel, verfrissen ons en wandelen naar het Customs House, waar Geerts collega gereserveerd heeft op de bovenste verdieping van waaraf je een prachtig zicht heb op de baai met de brug en het Opera House.
De collega’s zijn gezellig en het eten is lekker. Tijdens het eten zien we het cruiseschip van vanochtend vertrekken. Wat een mastodont!
Na het eten gaan we nog iets drinken in een bar op de bovenste verdieping van hotel Shangri-La . We hebben een prachtig uitzicht op de intussen verlichte baai. Een fijne afsluiter van een fijne dag in Sydney.
28 februari: Sydney: Manly Beach
Vandaag moet Geert werken, dus trek ik er alleen op uit. Ik blader nog eens in de Lonely Planet, lees hier en daar wat en besluit om naar Manly Beach te gaan. Dat is een van de bekendste stranden van Sydney en deze week vindt daar het Australisch open kampioenschap surfen plaats. Ik hoop er enkele goede foto’s te kunnen maken voor een opdracht voor de fotografiecursus : een eenmalige gebeurtenis fotograferen.
Ik wandel naar de aanlegplaats voor de ferryboten en zoek uit waar de ferry naar Manly vertrekt. Wharf 3. Mijn Opal card komt van pas: de kaart gewoon op een plaatje leggen en het bedrag gaat van de kaart. Als je een ferry neemt, moet je alleen bij het inschepen ‘tappen’ en niet meer als je aankomt. Ik zet me vooraan op het dek om een goed uitzicht te hebben, we varen voorbij de Harbour Bridge en het Opera House. De uitzichten zijn prachtig. Sydney ligt aan een baai met heel veel inhammen. Er staan in het centrum wel wat hoge gebouwen, maar het grootste deel van de stad bestaat laagbouw, afgewisseld met veel groen. De stad oogt niet als een grootstad, hoewel er verschillende miljoenen mensen wonen. Het lijkt vanop het water eerder op een aanschakeling van woonwijken in het groen.
De tocht duurt ongeveer een half uur. Ik zit wat voor me uit te kijken en van het zicht te genieten, als ik plots een grijze vin boven het water zie! En nog één! Dolfijnen! Ik wist niet dat die hier te zien waren. Wat een verrassing!
Ik ben nog maar pas in Manly of het begint te druppelen. Bah, dat is aan zee nog minder leuk dan elders. Ik wandel de brede winkel-wandelstraat af tot aan het strand. De ene surfwinkel na de andere. Het geeft op slag een vakantiegevoel, ondanks de regen. Op het strand probeer ik de surfers te fotograferen, maar ik ben bang dat ik niet ver genoeg kan inzoomen om een goed beeld te krijgen. De regen wordt heviger. Ik schuil in een tentje op het strand. Het begint te gieten. Gelukkig houdt het na een kwartier toch op met regenen. Volgens de commentator van het surfkampioenschap was dit een ‘water storm’. Ik probeer een soort ‘reportage’ te maken van deze Australian Open van het surfen. Niet simpel…
Tegen de middag ben ik het beu. Ik krijg honger en de zon, die er inmiddels doorgekomen is, begint te branden. Ik wandel terug naar de ferry-aanlegplaats en sla wat eten in in de plaatselijke Aldi. Ik beslis de Manly Scenic Walkway te wandelen. 10 km van Manly naar Spit, langs de baai (langs keidure huizen met zicht op de baai) en door een stukje van het Sydney Harbour National Park. Het is een práchtige weg, met schitterende uitzichtpunten, over de baai, jachthaventjes, zandstrandjes, de oceaan,… De hevige regenbui heeft ervoor gezorgd dat de weg er geregeld erg modderig bij ligt, met plassen die nog niet weggetrokken zijn. Ik stap goed door, want ik wil er geen 4 1/2 uur over doen, zoals in de reisgids staat. Op ongeveer een km van het eindpunt begint het weer te regenen. Gelukkig niet te lang en niet te hevig.
In Spit neem ik de bus naar het centrum (Wynyard) vanwaar ik naar het hotel wandel. Snel de douche in om zand, modder en zeezout van mijn benen te spoelen. Mijn haar lijkt ontploft te zijn; het krult alle kanten op van het vocht en de zeewind.
Even later komt Geert de kamer binnen. We beslissen om de tip van zijn collega op te volgen en in China Lane in Angesls Palace te gaan eten. We eten er heel erg lekker en keren op tijd naar ons hotel terug.
1 maart: Sydney: Westfield en Watsons Bay
We staan op met regen. Ik besluit dan maar eerst naar de Nike Store te gaan om sportschoenen te kopen. Op vakantie heb ik precies altijd meer tijd en zin om dat soort praktische dingen te doen dan op een vrije zaterdagnamiddag. Ik word geholpen door een vriendelijke jongeman die volgens mij zaterdag kan meelopen in de Mardi Gras parade. De manier waarop hij voorover buigt om een paar paskousen uit een schuif te halen, dat heb ik nog nooit in het echt gezien. Hij vraagt waar ik vandaan kom en vertelt dat hij in Brussel is geweest, maar 1 dag, heel mooie stad, maar hij heeft er een voedselvergiftiging opgelopen, waarschijnlijk van mosselen.
Na mijn aankoop loop ik nog wat rond in het winkelcentrum (Westfield), maar ik heb vandaag geen zin om alleen te winkelen. Ik wandel terug naar het hotel. Het regent niet meer en de zon lijkt er weer door te komen. Ik wissel mijn lange broek voor een short, prop mijn regenjas in mijn rugzak, eet nog wat en vertrek naar Circular Quay. Daar wil ik de ferry nemen naar Watsons Bay. Die blijkt pas een dik uur later te vertrekken. Nog even tijd dus om mijn Opal card bij te laden en even naar het Opera House te wandelen. Ik zoek een originele invalshoek om het gebouw te fotograferen, maar vind er voorlopig geen.
Dan haast ik me terug naar Wharf 2 om de ferry te nemen. Deze boot vaart veel sneller dan die naar Manly gisteren. Hij maakt onderweg enkele tussenstops. Al bij al zijn we een half uurtje onderweg. Dat is een half uur genieten van het prachtige uitzicht van op het water naar al het omliggende land en water. Zó mooi! De zon brandt intussen, en dat is erg verraderlijk, want door de continu aanwezige wind en de voorbijdrijvende grijze en witte wolken voelt het niet zo warm aan. Ik kan goed geloven dat hier vaak huidkanker wordt vastgesteld. Hoewel ik me regelmatig insmeer, ziet mijn huid er na amper 3 dagen hier en daar rood uit.
Vanaf Watsons Bay wandel ik naar Camp Cove, een mooi zandstrandje met alweer prachtige uitzichten. Hier vertrekt de South Head Hermitage Trail, die naar een stukje van het Sydney Harbour National Park leidt. Dat Nationale Park bestaat uit losse, uit elkaar liggende stukjes, heel anders dan de uitgestrekte Nationale Parken in Amerika. De wandeling leidt me tot bij het Hornby Lighthouse. Daarna moet ik langs dezelfde weg terug, maar de uitzichten zijn zo mooi dat ik dat helemaal niet erg vind. Ik geniet er ongelofelijk van. Ik probeer van alles uit met mijn camera, maar blijf het toch moeilijk vinden om de belichting te bepalen. Af en toe zou ik mijn leraar als hulplijn willen kunnen bellen. Ik kom enkele mensen tegen die ook een fotografiecursus lijken te volgen. Waarom zou je anders foto’s maken van de naalden van een naaldboom?
Terug in Watsons Bay beslis ik om nog een wandeling te maken. Het is immers nog maar halfweg de namiddag en het is hier zó mooi. Ik besef dat ik hier misschien nooit meer zal terugkomen en wil mijn dagen ten volle benutten. Ik wandel naar Gap Park en Macquarie Lighthouse. Het was de bedoeling om dan terug te keren en de laatste ferry terug te nemen, maar ik heb onderweg gezien dat er ook bussen terug naar Circular Quay rijden, dus wandel ik nog wat verder langs het pad naast de kliffen. In tegenstelling tot de South Head Hermitage Trail heeft dit pad geen uitzicht op de baai, maar op de oceaan. (Die baai was eigenlijk de monding van een rivier, maar die rivier is bijna of helemaal opgedroogd zodat de baai nu eerder een inham van de zee is, met ongelofelijk veel instulpingen of mini-inhammen en schiereilandjes.) Prachtig en indrukwekkend! Ik wandel door Christison Park en Diamond Bay Reserve en Dudley Page Reserve. Daar neem ik de bus terug. Onderweg geniet ik nog van de uitzichten, o.a. op Bondi Beach.
Terug in het hotel zoek ik wat verfrissing in het zwembad. Daarna gaan we eten, deze keer in een Italiaans restaurant, A Tavola. Erg lekker, net als het ijsje van Messina aan de overkant van de straat. Allebei aanbevolen door de collega van Geert.
We keren terug naar het hotel. Alweer een ongelofelijk fijne dag in een ongelofelijke stad die me ongelofelijk bekoort. Hier zou ik wel willen en kunnen wonen. Australiërs lijken me aangename mensen. Vriendelijk. Hartelijk. Sportief. Open. No-nonsense. Jammer dat dit prachtige land letterlijk aan de andere kant van de wereld ligt.
2 maart: Sydney: een beetje van alles
Vandaag wordt de dag van de losse eindjes. Maandag zijn we niet helemaal tot Mrs Macquaries Point gewandeld, omdat er werken bezig zijn. Ze zijn een ponton op het water en tribunes aan het bouwen voor een openluchtopera met zicht op het Opera House. Vanaf Mrs Macquaries Point zou je een mooi uitzicht over de baai en op het Opera House, de Harbour Bridge en de city skyline hebben. Niet dat ik nog niet genoeg foto’s heb gemaakt van al die uitzichten, maar ik vind het wel leuk om te oefenen en te proberen. Het is een mooie wandeling. Het weer blijft goed, ondanks de voorspellingen (regen en onweer). Aan Mrs Macquaries Point hebben ze net busladingen Aziaten gelost. Het is een gekwetter van jewelste. Er lopen ook (Japanse?) schoolkinderen in uniform rond die gewillig poseren voor een groepsfoto.
Ik loop verder langs de andere kant van de Royal Botanic Garden. Ineens begint het te druppelen. En een beetje later is het aan het gieten. Ik ben bijna aan de Art Gallery of NSW (New South Wales), aanbevolen in de reisgids en door de collega van Geert. Normaal gezien houd ik wel van een museumbezoek en zeker als het regent, maar dit museum spreekt me niet aan. Misschien ook omdat ik van plan was om de rondleiding in de Great Synagogue te volgen en die begint om 12 uur. Ik blijf dus niet lang in het museum en loop door de regen naar de synagoge. Die is blijkbaar enkel op donderdagmiddag en af en toe ook op dinsdagmiddag te bezoeken.
De rondleiding wordt ingeleid door een jood die zichzelf graag hoort babbelen en die binnen 5 minuten de Amerikaanse bezoekers vertelt dat Amerikanen hun geschiedenis niet kennen en ons ongevraagd zijn mening over Trump en diens toespraak voor het congres geeft. Na zijn langdradige inleiding krijgen we een film te zien. Het geluid doet het niet, dus gaat de joodse man door met zijn uiterst langdradige en niet erg interessante verhaal. Ik zit meer dan een uur op een bankje in die synagoge die ik op 10 minuten had kunnen bekijken. Na de uitleg gaan we blijkbaar naar de shop, waar een paar Amerikanen al van in het begin naartoe wilden toen bleek dat we geen foto’s mochten maken, maar wel postkaarten konden kopen. Ik houd het voor bekeken en vertrek.
Ik wandel terug naar het hotel. Geert komt even later ook toe en we beslissen over de Harbour Bridge naar de andere kant van de baai te lopen. Dat hebben we maandag ook niet gedaan. Mijn verzameling foto’s van brug, Opera House en skyline groeit nog wat aan. Het is best een eind, over de brug en terug. Gelukkig blijken mijn gisteren gekochte sportschoenen toppers te zijn: ik voel mijn voeten nauwelijks. Alsof ik op kussentjes loop. Zalig.
We keren terug naar het hotel, verfrissen ons, kleden ons om en gaan vroeg eten (Indisch vandaag, heel lekker, in The Spice Room, een aanrader), want we gaan vandaag naar een opera in het Opera House: La Traviata van Verdi. Ongelofelijk mooi, met prachtige decors. We genieten, al moet ik zoals altijd in donkere ruimtes enorm mijn best doen om wakker te blijven. Als we buitenkomen, giet het. Gelukkig kunnen we het grootste deel van de weg naar het hotel ondergronds of onder luifels afleggen. Opvallend hoe het hier, áls het regent – en dat is hoogstens 2x per dag voorlopig -, meteen giet, voor een half uur of zo en dan breekt de zon weer door de wolken. De Australiërs vinden het heel slecht weer deze week, maar ik vind het wel meevallen. Hopelijk morgen ook, want dan gaan we naar de kust, voor de beroemde wandeling van Bondi Beach naar Coogee Beach.
3 maart: Sydney: van Bondi Beach naar Coogee Beach
Vandaag staat dé wandeling op het programma die door iedereen wordt aangeraden: de coastal walk van Bondi Beach naar Coogee Beach. Ik word pas wakker om 10.30 uur! Zolang heb ik in geen eeuwen meer geslapen. Geert blijkt al enkele uren gewerkt te hebben. Door het grote tijdsverschil met Europa en Amerika werkt hij hier zowat dag en nacht (beetje overdreven, maar toch). Hij weet intussen ook dat de operatie die opa gisteren (toen het bij ons al nacht was) onverwachts moest ondergaan, goed verlopen is. Dat is goed nieuws.
Het weer ziet er vandaag helaas niet al te best uit. We vertrekken in de regen en bijna de hele busrit lang regent het. In Bondi ligt het strand er verlaten bij. Iedereen schuilt voor de regen. Maar zoals bij elke regenbui tot hiertoe blijft ook deze niet lang duren. Het klaart wat op en we vertrekken. De wandeling is inderdaad prachtig. Het ene mooie uitzicht na het andere. Ik blijf maar foto’s maken. We zien surfers, zwemmers, vissers, zwembaden naast/in de zee, een kerkhof op een klif, woeste golven, strandjes en de oceaan die zich eindeloos ver uitstrekt.
Onderweg worden we nog een keer overvallen door een regenbui, maar we kunnen schuilen bij een overdekte picknickplaats. De wandeling is ongeveer 6 km lang en inderdaad meer dan de moeite waard, zelfs bij dit minder goede weer. Wel grappig dat de Australiërs zich voortdurend excuseren voor het weer. Blijkbaar is het hier heel mooi weer geweest de afgelopen 7 weken. Stralende zon en erg warm. En voor volgende week voorspellen ze ook weer zon. Wij zijn hier net in een week met regenbuien. Gelukkig duren die nooit lang en blijft het warm.
In Coogee begint het hevig te waaien en het begint weer te druppelen. We besluiten niet langer aan het strand te blijven en de bus naar ‘huis’ te nemen. In het centrum wandelen we nog even door de winkelstraten en dan keren we terug naar het hotel. Geert werkt nog even tot het tijd is om te gaan eten. We willen kangaroovlees proberen. Volgens de collega’s van Geert moet je dat eens gegeten hebben. Het zou wat naar wild smaken. Helaas zit het restaurant dat ons werd aanbevolen vol. We belanden uiteindelijk in een ander aanbevolen restaurant en eten daar het lekkerste rundvlees ooit. Ook het voorgerecht, de groenten, de puree, het dessert, kortom alles is er overheerlijk. Zelden zo lekker gegeten. Het valt ons op dat tafelen in Australië vooruit gaat. Nooit lang wachten tussen 2 gangen en tegen 22 uur lopen de restaurants precies al leeg.
We zijn op tijd terug in het hotel. Morgen al de laatste dag van deze fantastische reis.
4 maart: Sydney: Taronga Zoo en de Mardi Gras Parade & Sydney – op weg naar huis
Onze laatste dag in Sydney. Het weer laat het vandaag helemaal afweten. We zien, als we opstaan, een volledig grijze hemel, geen blauwe stukjes lucht in de verte die opklaringen aankondigen en regen. En als we na het inpakken en uitchecken buitenkomen is het nog net zo.
We ontbijten in een soort koffieshop/lunchbar. Koffieshops zie je hier overal. Blijkbaar zijn ze de laatste jaren als paddestoelen uit de grond geschoten. Meestal erg gezellig ingericht, met veel hout.
We nemen de ferry naar de Taronga Zoo. De Zoo is zeker de moeite, maar de aanhoudende regen verpest het een beetje. De uitzichten op de skyline, de Harbour Bridge en het Opera House zijn ook niet wat ze zouden kunnen zijn. Er hangt een grijzige mist. Daarnaast zijn ze hier en daar aan het verbouwen in de Zoo, zodat sommige dieren niet te zien zijn. Maar we zien koala’s, kangoeroes (gek hoe die springen, precies springveren in hun achterste poten), wallaby’s, zeehonden die kunstjes doen, giraffen, olifanten,… Allemaal midden in het groen.
Als we terugkeren, is het nog iets te vroeg om ons te gaan verfrissen in het hotel. Tijd voor souvenirs voor de kinderen! Het was heerlijk om hier met ons tweetjes te kunnen genieten, maar we missen ons viertal toch wel. We hebben veel chatberichtjes heen en weer gestuurd en af en toe videogesprekjes gehouden, maar dat is toch niet hetzelfde.
In het hotel mogen we gebruik maken van de ruimte voor ‘early arrivals’ om ons te verfrissen en om te kleden. Super! Dan is het voor Geert tijd om te vertrekken. Zijn vlucht vertrekt 2,5 uur voor de mijne. Hij neemt mijn koffer mee, zodat ik nog even de sfeer bij de Mardi Gras Parade kan opsnuiven zonder met een koffer te hoeven zeulen. De Mardi Gras Parade is dé LGBT-optocht van Australië. Ze wordt elk jaar op de eerste zaterdag van maart gehouden, dus net vanavond. Ik wandel naar Hyde Park waar de parade vertrekt. Onderweg begint het weer te regenen en ik vraag me af of ik niet beter ook al naar de luchthaven zou gaan, maar dan zie ik de eerste deelnemers in het park en ik kom stilaan in de sfeer. Het volk stroomt van alle kanten toe, deelnemers en toeschouwers. Bijna iedereen uitgedost volgens het thema, ook toeschouwers, al is het maar met kousen in regenboogkleuren of een regenboogvlag of -paraplu. Nog nooit zoveel pluimen, glitter en make-up samen gezien. Waanzinnig. Travestieten poseren stralend voor toeristen zoals ik die foto’s willen maken. Overal hoor je “Happy Mardi Gras” roepen. Overal lachende mensen, gejoel, gegil; er hangt een opgewonden, verwachtingsvolle, blije sfeer.
Als de parade begint met motards en hun passagiers die al claxonnerend voorbij rijden (de ene al met meer of minder kleren dan de andere), moet ik de trein naar de luchthaven nemen. Enerzijds jammer, anderzijds staan de toeschouwers langs het parcours rijen dik en zou ik toch niet veel kunnen zien.
En dan zit het verblijf in Sydney erop. Inchecken, controles, nog snel naar de jarige zoon bellen die intussen wakker is, boarden, en daar gaan we, richting Doha.
5 maart: ergens in de lucht – Doha – Zaventem – thuis
De lange vlucht naar Doha verloopt even vlot als de lange heenvlucht naar Sydney. Fijne luchtvaartmaatschappij, Qatar Airways. Enkele uren overstaptijd in Doha. Tijd om wat te rusten op een ligzetel. En de verslagen van de laatste dagen te schrijven.
Op de vlucht van Doha naar Zaventem zit ik op de eerste rij van een blok. Lekker veel beenruimte. Dat maakt toch een wereld van verschil. Ik hoor heel wat Nederlands, vanzelfsprekend. Dat geeft me altijd het gevoel dat de vakantie voorbij is. Weer meer je eigen taal horen dan vreemde talen. In Sydney hebben we een paar keer Nederlands gehoord (Nederlanders, Belgen ook), maar ik voelde me toch ver van Europa verwijderd.
Ik luister deze keer eens naar mijn eigen muziek in plaats van naar de vliegtuigmuziek (veel Arabische muziek bij Qatar) en lees af en toe wat, tussen de dutjes door. Het hele vliegtuig lijkt meer te slapen dan wat anders. Ik denk dat de meeste passagiers net als ik heel vroeg in de ochtend of midden in de nacht in Doha zijn aangekomen vanuit een verre bestemming en niet veel geslapen hebben, want wie zou er nu naar Qatar op vakantie gaan?
Ik kijk al met een beetje heimwee terug op de reis. Deze eerste kennismaking met Australië is ons heel goed bevallen en ik zou er ooit wel eens een langere reis willen maken. Melbourne zien, de Grand Pacific Drive rijden, enz. Al vinden Geerts collega’s dat Nieuw-Zeeland mooier is dan Australië. We zien wel.
In Zaventem regent het. Ik neem de bus naar huis. Onderweg krijg ik een sms van Cederic dat hij mij gaat komen ophalen aan de bushalte omdat het regent. Zo lief!
Heerlijk om weer thuis te zijn…
Sydney 